Ο ΛΑΟΣ Ο ΘΕΟΣ, ΑΛΛΑ ΠΡΟΠΑΝΤΟΣ ΤΑ ΙΕΡΑΤΕΙΑ

Από το βράδυ της 6^ης Μαΐου μέχρι και σήμερα, δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ζούμε τον πιο θεοκρατικό μεσαίωνα της νεώτερης πολιτικής μας ιστορίας. Ένα τσούρμο κομματικά ιερατεία πήραν παραταριά «τας οδούς και τας ρίμας και μετά κραιπάλης μέθης» προσπαθούν να προσδώσουν στην πολιτική τους θεώρηση την μεταφυσική διάσταση της πίστης τους. Η «φωνή του λαού», έρχεται και ταυτίζεται με τη «φωνή του θεού», μια φωνή που μόνο οι εκπρόσωποι τους μπορούν να ερμηνεύσουν. Ο καθένας  ανάλογα με το δόγμα ή την ιδεολογία αντίστοιχα που υπηρετεί, την ποιότητα των πιστών ή των ψηφοφόρων που αντιπροσωπεύει και την αποτελεσματικότητα του προσηλυτισμού ή τις ζύμωσης που επιδιώκει, αποφαίνεται, όχι μόνο για τις εντολές που έχει πάρει στο όρος Σινά της...

θεϊκής-λαϊκής ετυμηγορίας, αλλά και για το ποιο μήνυμα αυτές μεταφέρουν.

Όμως, επειδή η αγωνία μας και ο αγώνας μας για μια καλύτερη ζωή δεν είναι μεταφυσική, αλλά ζωτική ανάγκη ανατροπής της θλιβερής πραγματικότητας που βιώνουμε, καθώς και του ασύμμετρου πολέμου που δεχόμαστε από ένα εσμό σωτήρων, δεν μας αρκούν οι διαξιφισμοί στα βραδινά δελτία των οκτώ, ούτε οι τοποθετήσεις σε λαϊκές συνελεύσεις αυταρέσκειας.

Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε ότι την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα την τινάξει στον αέρα η μικρή Ελλάδα και το μεθοδικά και στοχευμένα παραφουσκωμένο χρέος της, αλλά ο κυρίαρχος καπιταλιστικός ιμπεριαλισμός του οικονομικού άξονα της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ολλανδίας.

Αυτό ποια αριστερά θα το δει και θα το ανατρέψει; Η κυβερνώσα; Η ορθόδοξη; Η αντάρτικη; Μέσα από ποια δυναμική; Μέσα από ποια αλήθεια; Αν ήμουν ο Τσατσόπουλος, θα ρωτούσα μέσα από ποιο αφήγημα; Αλλά δεν θα το πω, γιατί τα μεγάλα και καλά αφηγήματα τα έχουμε ακούσει στα νιάτα μας από τους καλύτερους αφηγητές της σύγχρονης ιστορίας. Το κακό είναι ότι κάθε φορά που τα είδαμε να πραγματοποιούνται όλοι τα ζήσανε ως εφιάλτες.

Δεν θέλουμε νέες αφηγήσεις. Το δικαίωμα στην ευημερία είναι ώρα να το διεκδικήσουμε, με νέους τρόπους και όχι με επικοινωνιακές λογικές ξεπερασμένες και μίζερες, σαν αυτή την αφίσα που είδα κολλημένη στο Αγρίνιο. Σύμφωνα μ’ αυτή η «Διεθνιστική Εργατική Αριστερά συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ» (μεταφέρω ακριβώς την υπογραφή) υπόσχονταν 100.000 θέσεις εργασίας, την ώρα που επίσημα οι άνεργοι σε αυτή τη χώρα είναι 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι.

Είναι αριστερή λογική αυτή; Είναι αριστερή προπαγάνδα για την καταπολέμηση της ανεργίας; Δε νομίζω. Μοιάζει να είναι κυβερνώσα προπαγάνδα και μόνο.