ΠΛΑΤΥΓΙΑΛΙ – ΚΑΤΑΡαμένη περιοχή – ΠΡΟΛΟΓΟΣ (Ανάρτηση 1η)

Μια παλιά διαφήμιση κεντρικού πολυκαταστήματος των Αθηνών, το οποίο έφερε την επωνυμία «Διαμαντής», διαλαλούσε απ’ όλα τα Ελληνικά Μέσα Ενημέρωσης της εποχής της μια φράση, ένα σλόγκαν, που οι παλιότεροι θα το θυμούνται σίγουρα: «Κόσμος πάει κι έρχεται στου Διαμαντή». Παρότι όμως η διαφήμιση της παραπάνω εταιρείας πέτυχε, παρότι το σλόγκαν το κατανόησαν κι οι κότες, παρότι ο κόσμος πήγε κι ήρθε, η επιχείρηση τον πήγε τον φούντο που της έλαχε.
Κάτι παρόμοιο συνέβη και στο πλατυγιάλι.
Παρότι αρκετές φορές από το 1984 μέχρι σήμερα διαλαλήθηκε η ανάπτυξη αυτού του λιμανιού και της γύρω περιοχής του, παρότι προικοδοτήθηκε με προίκα μοναδική, παρότι πάνω του χόρεψαν εκατομμύρια και δις, παρότι κόσμος και κοσμάκης πήγε κι ήρθε ανεπίστρεπτη (Γερμανοί, Ιταλοί, Ινδοί, Βησιγότθοι κι άλλοι Γότθοι), η επένδυση αυτή την κέρδισε με το σπαθί της την κατάρα που κουβαλάει. Κι αυτή η ΚΑΤΑΡα είναι μία: «Κάποιοι βγάζουνε λεφτά και λεφτά δεν βγαίνουν».
- Δε γίνονται, θα μου πείτε, αυτά τα πράγματα.
- Κι όμως γίνονται.
Θυμάμαι ακόμα και σήμερα, και θα την θυμάμαι πάντα κάθε φορά που θα ακούω την κωδική ονομασία Πλατυγιάλι μια κουβέντα που μου είπε ένας τοπικός οικονομικός παράγοντας του Αστακού κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων κατά της EDISON. «Πρέπει να αγωνιστούμε», μου είχε πει, «πρέπει να αγωνιστούμε να μην περάσει αυτή η επένδυση, αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να ξέρετε ότι το μόνο κέρδος αυτού του αγώνα θα είναι οικονομικό και θα το εισπράξουν αυτοί που παίρνουν “μισθό” για να προπαγανδίσουν τα οφέλη αυτής της επένδυση στην περιοχή. Και για να το κάνω πιο λιανά», συμπλήρωσε, «θα σας πω, ότι κάποιοι εδώ τριγύρω θα ζητήσουν παραπάνω μεροκάματο και θα το κερδίσουν».
Αυτό ήταν πάντα το ζητούμενο στο Πλατυγιάλι. Το κέρδος.
- Το «κέρδος» της τόπου;
- Το «κέρδος» της κοινωνίας;
- Το «κέρδος» της τοπικής οικονομίας;
Όλα αυτά είναι ερωτήματα ρητορικά, που ανάλογα με την δεινότητα του ρήτορα, θα μπορούσαν ίσως να σκιαγραφήσουν μια αναφορά κάποιου κέρδους. Όμως δυστυχώς αυτό το «κέδρος», που κάθε φορά αναζητούν αυτά τα ερωτήματα δεν ήταν ούτε του τόπου, ούτε της κοινωνίας, ούτε της τοπικής οικονομίας.
Ήταν το «κέρδος του επενδυτή».
Του «μεγάλου επενδυτή».
Ενός επενδυτή που δεν ερχόταν στην περιοχή για να δώσει «πνοή ελπίδας» με τα λεφτά του (τον «μαϊντανό» του, όπως λένε στην ευρύτερη περιοχή) με το αζημίωτο φυσικά για τον ίδιο, στον μεροκαματιάρη ψαρά, στον πάλαι ποτέ αγρότη – νυν άνεργο, στον ιδιοκτήτη μιας μικρομικρής τουριστικής μονάδας, αλλά ερχόταν για να καταργήσει τον ψαρά, να καταργήσει τον αγρότη, να καταργήσει τον ιδιοκτήτη και να τους κάνει εργάτες ή ανέργους, υπαλλήλους ή χωροφύλακες και εξαθλιωμένους ή φτωχούς γείτονες ενός μεγάλου αναπτυξιακού κολοσσού, που δεν θα κώλωνε να μολύνει τη θάλασσα, να χωρίσει το εργατικό δυναμικό σε απασχολήσιμους και μη, να αγνοήσει και να καταργήσει τις σκέψεις και τις αποφάσεις της τοπικής κοινωνίας που πλήρωσε για να κάνει την παραλία λιμάνι, που ξέχασε έναν πανάρχαιο οικισμό 4.500 χιλιάδων ετών στον πάτο της θάλασσας, που ανέχθηκε το συρματόπλεγμα ανάμεσα σ’ αυτόν και στην υποδομή που κατασκεύασε ο ίδιος για να την ξεπουλήσουν οι πιστωτές και οι μεσάζοντες εταιριών που ήρθαν, κάνανε «το κομμάτι τους» και φύγαν.
- Άντε γεια!
Όμως το Πλατυγιάλι είναι εδώ. Και η Αιτωλοακαρνανία είναι εδώ. Κι ενώ οι Κυβερνήσεις πέφτουνε η ΚΑΤΑΡα μένει. «Κάποιοι θα βγάλουνε ξανά λεφτά και συ λεφτά δε θα ‘χεις».